Mijmeringen over het moederschap

Gisteren was ik in de bib met mijn kinderen. Ik zag er “The Gentlemom” liggen van Kirsten Ginckels en Ellen Van Den Bouwhuysen en ik besloot om het mee te nemen. Ik volg hen al langer op facebook, over “hun mama zijn zonder schone schijn”. Ze schrijven over hoe vermoeiend het moederschap kan zijn, over hoe we willen voldoen aan dat perfecte plaatje,… Ik heb er al wat in gebladerd, maar nog geen tijd gehad om het helemaal te lezen. Vier kinderen, weet u wel? Toch heb ik al meermaals herkenbaar gegniffeld bij het doorbladeren.

De vraag die ik de laatste jaren het meest gehoord heb, is ongetwijfeld: “vier kinderen, hoe doe jij dat dan?”. Mijn standaardantwoord daarop is meestal heel simpel:”ik doe dat gewoon”.

Ik zou liegen als ik zeg dat het hier altijd rozengeur en maneschijn is. Er zijn dagen dat ik mijn kinderen het liefst achter het behang zou plakken. Dagen waarop ik aftel tot ze naar bed zijn en ik dan moe en futloos onder mijn dekentje op de zetel kruip. Dagen waarop ik me afvraag of ik het wel goed doe en tob over de beslissingen die genomen moeten worden. En de bergen was die dat grut produceert: onvoorstelbaar! Om nog maar te zwijgen over de hoeveelheden brood, chocopasta en koeken die hier wekelijks aangevoerd worden…

Moeder worden, je leert het met vallen en opstaan. Wat ik vooral geleerd heb, is samen te vatten in enkele quotes. En toeval of niet, bij the Gentlemom kwam ik enkele van deze quotes ook tegen…

Ik ben nogal zelfkritisch en perfectionistisch. Daardoor leg ik de lat soms erg hoog. En ben ik boos op mezelf als ik niet kan voldoen aan mijn eigen eisen. Gaandeweg heb ik geleerd om Frozengewijs van “Laat het los” te doen. Om niet steeds dé perfecte moeder te willen zijn, want die bestaat niet. Net zomin als dé perfecte vrouw of dé perfecte psychologe bestaat. Dat kostte me best wat tijd en ook wat therapie om dat in te zien… Mild zijn voor mezelf is dan ook een blijvend aandachtspunt. Gelukkig zijn mijn kinderen milder voor hun moeder. Ik krijg regelmatig een dikke knuffel of een briefje waarop staat dat ik de beste mama van de wereld ben. En dan smelt ik helemaal en besef ik dat ik het toch niet zo slecht doe…

Een perfect opgeruimd huis, alle vuile was proper gewassen en gestreken, elke dag een versbereide driegangenmaaltijd, kinderen die door een ringetje te halen zijn, een kapsel dat altijd in de plooi ligt,  mee zijn met de nieuwste trends, een bikinilijf,…

Ik kan het niet. En dat is dik OK. “Choose your battles”, zei mijn mama ooit tegen mij, “ge moet niet op alle slakken zout willen leggen, Lieneke.” Dat is goed advies gebleken. Natuurlijk erger ik mij soms aan de hoop vuile was, als ik struikel over het speelgoed of als ik mijn knoop van mijn broek niet meer goed dicht krijg,… Maar hé: fuck perfect! Perfectie is saai en ernaar streven maakte mij alleen maar moe en moedeloos. Terwijl ik dit schrijf, staat er nog afwas op het aanrecht, slingert er nog een paar kinderschoenen in de living, ligt er nog was in de droogkast,… en zo kan ik nog wel even doorgaan. En toch kruip ik seffens gewoon onder mijn dekentje om naar Grey’s Anatomy te kijken. Gewoon omdat ik daar zin in heb.

Soms moet je als mama gewoon doen wat het beste is voor jezelf. En dat is niet altijd wat het beste is voor je partner, je kinderen of je huishouden. Elke mama heeft recht op me-time. Dat klinkt heel logisch en toch is het soms zo verdomd moeilijk om die tijd voor mezelf op te eisen, zonder me schuldig te voelen. Even de boel de boel laten en mijn batterijen opladen. Daarna voel ik me beter en kan ik de wereld terug aan. Dus kijk ik naar Grey’s Anatomy, zet ik mij achter mijn naaitafel, spreek ik af met vriendinnen, ga ik shoppen,… Dat werkt soms heel therapeutisch. Tegenwoordig is Maison Feliz de ultieme me-time. Ik steek best wel wat tijd in Maison Feliz, maar ik krijg er bakken energie van.

En wat zijn jullie tips om relaxt mama te kunnen zijn?

Liefs,

Maison Feliz

x